sexta-feira, 22 de outubro de 2010

MÉTHODOS


O QUE É MÉTODO?


A palavra método vem do grego méthodos, que significa caminho para chegar a um fim.
Já que a palavra método significa caminho ou processo racional para atingir um determinado fim, agir com método supõe uma prévia análise dos objetivos que se pretendem atingir

quinta-feira, 1 de julho de 2010

FONTES DO ESTUDO DO GREGO KOINÉ

O texto a seguir foi extraído do site:
http://mensagensdeesperanca.webnode.com.br/news/grego-koine-do-novo-testamento-/
Fontes


Os primeiros estudiosos que estudaram koiné, tanto no período alexandrino e contemporâneo, foram clássicistas cujo protótipo tinha sido a literária língua [[Grego ático|ática] do período clássico, e deveria cerrar sobre qualquer outra classe de linguagem helênica. O grego koiné foi, portanto, considerada uma forma decadente do grego, que não era digna de atenção.[4]



A reconsideração sobre a importância histórica e linguística do grego koiné começou apenas no início do século XIX, estudiosos de renome, realizaram uma série de estudos sobre a evolução do koiné em todo o período helenístico e romano que ele abrangiu. As fontes utilizadas nos estudos do koine têm sido numerosas e de confiabilidade desigual. As mais significativas são as inscrições dos períodos pós-clássico e os papiros, por serem dois tipos de textos que têm conteúdo autêntico e podem ser estudados diretamente[4].



Outras fontes importantes são a Septuaginta, uma tradução grega mais ou menos literal do Antigo Testamento, e o Novo Testamento, partes do qual pode ter sido traduzido do evangélio hebraico por Jerônimo (ou outros) com regras semelhantes às dos tradutores da Septuaginta. O ensinamento do Novo Testamento visava o povo mais comum, e por essa razão que ele usa a linguagem mais popular da época. Informações também podem ser derivadas de alguns estudiosos aticistas dos períodos helenístico e romano, que a fim de combater a evolução da linguagem, publicaram obras que comparam o supostamente "correto" ático contra o "errado" koiné, citando exemplos. Por exemplo, Phrynichus Arabius durante o século II d.C escreveu:


Βασίλισσα οὐδείς τῶν Ἀρχαίων εἶπεν, ἀλλὰ βασίλεια ἢ βασιλίς.
Basilissa (Rainha) nenhuma dos Antigos disse, mas Basileia ou Basilis.

Διωρία ἑσχάτως ἀδόκιμον, ἀντ' αυτοῦ δὲ προθεσμίαν ἐρεῖς.
Dioria (prazo) está mal escrito, em vez disso usa-se Prothesmia.

Πάντοτε μὴ λέγε, ἀλλὰ ἑκάστοτε καὶ διὰ παντός.
Não se diz Pantote (sempre), mas Hekastote e Dia pantos.

Outras fontes podem ser baseadas em resultados aleatórios, tais como inscrições em vasos escritos por pintores famosos, erros cometidos pelos aticistas devido ao seu conhecimento imperfeito do puro ático, ou mesmo algum sobrevivente glossárico grego-latino do período romano[5], e.g:
Καλήμερον, ἦλθες;
Bono die, venisti?
Bom dia, você veio?

Ἐὰν θέλεις, ἐλθὲ μεθ' ἡμῶν.
Si vis, veni mecum.
Se você quiser, venha conosco (O latim diz realmente comigo, e não nós).

Ποῦ;
Ubi?
Onde?.

Πρὸς φίλον ἡμέτερον Λεύκιον.
Ad amicum nostrum Lucium.
Para nosso amigo Lúcio.

Τί γὰρ ἔχει;
Quid enim habet?
Na verdade, o que ele tem?
O que há com ele?.

Ἀρρωστεῖ.
Aegrotat.
Ele está doente.

Finalmente, uma importante fonte de informações sobre o koine antigo é a lingua grega moderna com todos os seus dialetos e sua própria forma koiné, que têm preservado parte dos detalhes linguísticos da antiga linguagem oral que a tradição escrita perdeu. Por exemplo, o pontico e dialetos capadócios preservaram a antiga pronúncia de η como ε (νύφε, συνέλικος, τίμεσον, πεγάδι etc), enquanto o Tsakonico preservou o α longo em vez de η (ἁμέρα, ἀστραπά, λίμνα, χοά etc) e as outras características locais do lacônico.[4] Dialetos da parte sul do grego regiões de língua (Dodecaneso, Chipre etc), preservaram a pronúncia das consoantes duplas semelhantes (ἄλ-λος, Ἑλ-λάδα, θάλασ-σα), enquanto outros pronunciaram em muitas palavras υ como ου ou preservaram antigas formas de casal (κρόμμυον - κρεμ-μυον, ράξ - ρώξ etc.). Fenômenos lingüísticos como acima implica que essas características sobreviveram dentro do koiné, que por sua vez, teve inúmeras variações no mundo de língua grega

ORIGEM DO GREGO KOINÉ

O texto abaixo é copia do site:

http://mensagensdeesperanca.webnode.com.br/news/grego-koine-do-novo-testamento-/

Raízes

AS raízes lingüísticas do dialeto grego comum está evidente desde os tempos antigos. Durante a era helenística, a maioria dos estudiosos pensavam que o Koine era o resultado da mistura dos quatro principais dialetos do grego antigo, "ἡ ἐκ τῶν τεττάρων συνεστῶσα" (Composição dos quatro). Esta visão foi apoiada no início do século 20 pela lingüista austriaca P. Kretschmer, em seu livro "Die Entstehung der Koiné" (1901), enquanto o estudioso alemão Wilamowitz e o lingüista francês Antoine Meillet, baseados nos intensos elementos jônicos do koine - como σσ em vez de ττ e ρσ em vez de ρρ (θάλασσα - θάλαττα, ἀρσενικός - ἀρρενικός) - considerou-se o koiné como uma forma simplificada de jônico.[4] A resposta final, que é acadêmicamente aceito hoje, foi dada pelo lingüista grego G. N. Hatzidakis, que provou que, apesar da "composição dos quatro", o "núcleo estável" de grego koiné é ático. Em outras palavras, o grego koiné pode ser considerado como a mistura de elementos especialmente jônicos, mas também de outros dialetos. O grau de importância de elementos lingüísticos não-áticos no Koine pode variar dependendo da região do mundo helenístico.[4] A este respeito, as variedades de koine falado nas colônias jônicas da Ásia Menor e Chipre teria características mais intensamente jônicas do que outras. A literária koiné da época helenística assemelha-se ao ático em tal grau que é frequentemente mencionada como ático comum

NOMECLATURA DO GREGO KOINÉ

Texto copiado na íntegra do site:

http://mensagensdeesperanca.webnode.com.br/news/grego-koine-do-novo-testamento-/

Nomenclatura

Koiné (Κοινή), grego "comum", é um termo que tinha sido anteriormente aplicado pelos antigos estudiosos de diversas formas de expressão grega. Uma escola de estudiosos que Apollonius Dyscolus e Aelius Herodianus mantiveram o termo Koiné para se referir a língua protogrega, enquanto outros usaram para se referir a qualquer forma de expressão no vernáculo grego, que diferia da linguagem literária.[4] Quando o Koiné gradualmente tornou-se uma linguagem da literatura, algumas pessoas distinguiram-no em duas formas: (Grego) Helênico como a forma literária pós-clássico, e (comum) Koiné como a forma falada entre o povo.[4] Outros optaram por se referir a Koiné como o dialeto alexandrino (Περὶ τῆς Ἀλεξανδρέων διαλέκτου) ou o dialeto de Alexandria, um termo usado frequentemente por clássicos modernos.

HISTÓRIA DO GREGO KOINÉ

texto copiado na íntegra do site:

http://mensagensdeesperanca.webnode.com.br/news/grego-koine-do-novo-testamento-/




História

O grego koiné surgiu como um dialeto comum nos exércitos de Alexandre o Grande.[4] Foi sob a liderança da Macedônia que colonizaram o mundo conhecido, seu dialeto comum recém formado foi falado do Egito até as margens da Índia.[4] Embora os elementos do grego koiné tenham tomado forma durante a Era Clássica posterior, o período pós-clássico do grego da morte de Alexandre o Grande em 323 a.C, quando as culturas oscilaram sob o helenismo, começou a influenciar a língua. A passagem para o próximo período, conhecido como grego medieval, data da fundação de Constantinopla por Constantino I em 330. O período pós-clássico do grego, portanto, refere-se à criação e evolução de todo o grego koiné e toda era helenística e romana da história até o início da Idade Média.[4]

quinta-feira, 27 de maio de 2010

FLAVIO JOSEFO - ANTIGUIDADES JUDAICAS

Flavio Josefo, Antigüedades Judaicas, 1, 8-11
VIII
[169] Ὡς δ᾽ εἰς τὴν Χαναναίαν ἀφίκετο, μερίζεται
πρὸς Λῶτον τὴν γῆν τῶν ποιμένων αὐτοῖς
στασιαζόντων περὶ τῆς χώρας ἐν ᾗ νέμοιεν: τὴν
ἐκλογὴν μέντοι καὶ τὴν αἵρεσιν ἐπιτρέπει τῷ Λώτῳ:
[170] λαβὼν δ᾽ αὐτὸς τὴν ὑπ᾽ ἐκείνου
καταλελειμμένην ὑπώρειαν ᾤκει ἐν τῇ Ναβρῶ
πόλει: παλαιοτέρα δέ ἐστιν ἔτεσιν SπτT πρὸ
UVνιδος τῆς WἰγXπτου. Λῶτος δY τὴν πρὸς τὸ πεδίον
κειμένην καὶ ποταμὸν ZορδVνην ε[χεν οὐκ \πω]εν
τῆς ^οδομιτῶν πόλεως, _ τότε μYν `ν ἀγα]a, νbν δY
cφVνισται κατT βοXλησιν ]εοb. τὴν δY αἰτίαν κατT
χώραν σημανῶ
IX
[171] dατ᾽ ἐκεῖνον δY τὸν καιρὸν eσσυρίων
κρατοXντων τῆς eσίας ^οδομίταις fν]ει τT
πρVγματα εgς τε πλοbτον αὐτῶν ἐπιδεδωκότων καὶ
νεότητα πολλaν: βασιλεῖς δY αὐτοῖς πέντε διεῖπον
τὴν χώραν, hVλας hαλαίας ^υναβVνης καὶ
^υμμόβορος i τε hαλaνων βασιλεXς: μοίρας δ᾽
`ρχον jκαστος ἰδίας. [172] ἐπὶ τοXτους
στρατεXσαντες eσσXριοι καὶ μέρη τέσσαρα
ποιaσαντες τῆς στρατιkς ἐπολιόρκουν αὐτοXς:
στρατηγὸς δ᾽ SκVστοις `ν εlς ἐπιτεταγμένος.
γενομένης δY μVχης νικaσαντες οm eσσXριοι φόρον
ἐπιτVσσουσι τοῖς ^οδομιτῶν βασιλεbσι. [173]
δώδεκα μYν οnν ἔτη δουλεXοντες καὶ τοoς
ἐπιταχ]έντας αὐτοῖς φόρους τελοbντες ὑπέμειναν,
τῷ δY τρισκαιδεκVτῳ ἀπέστησαν, καὶ διαβαίνει
στρατὸς eσσυρίων ἐπ᾽ αὐτοoς στρατηγοXντων
eμαραpίδου eριόχου Χοδολαμόρου qαδVλου. [174]
οrτοι τaν τε ^υρίαν sπασαν διηρπVσαντο καὶ τοoς
τῶν tιγVντων ἀπογόνους κατεστρέpαντο,
γενόμενοι δY κατT τT ^όδομα στρατοπεδεXουσι
κατT τὴν κοιλVδα τὴν λεγομένην φρέατα ἀσφVλτου:
κατ᾽ ἐκεῖνον γTρ τὸν καιρὸν φρέατα `ν ἐν τῷ τόπῳ,
νbν μέντοι τῆς ^οδομιτῶν πόλεως ἀφανισ]είσης u
κοιλTς ἐκείνη λίμνη γέγονεν u eσφαλτῖτις λεγομένη.
[175] περὶ μYν οnν τῆς λίμνης ταXτης αn]ις μετ᾽ οὐ
πολo δηλώσομεν, τῶν δY ^οδομιτῶν συμβαλόντων
τοῖς eσσυρίοις καὶ καρτερkς τῆς μVχης γενομένης,
πολλοὶ μYν αὐτῶν ἀπέ]ανον, οm λοιποὶ δY
vχμαλωτίσ]ησαν, σoν οlς καὶ Λῶτος fγετο τοῖς
^οδομίταις σXμμαχος ἐληλυ]ώς.
X
[176] wβρVμῳ δY ἀκοXσαντι τὴν συμφορTν αὐτῶν
φόβος τε sμα περὶ Λώτου τοb συγγενοbς εἰσῆλ]ε
καὶ ο[κτος περὶ τῶν ^οδομιτῶν φίλων xντων καὶ
γειτνιώντων. [177] καὶ βοη]εῖν αὐτοῖς δοκιμVσας
οὐκ ἀνέμεινεν, ἀλλ᾽ ἐπειχ]εὶς καὶ κατT πέμπτην
ἐπιπεσὼν νXκτα τοῖς eσσυρίοις περὶ yVνον, οzτως
γTρ u Sτέρα τοb ZορδVνου προσαγορεXεται πηγa,
καὶ φ]Vσας πρὶν ἐν iπλοις γενέσ]αι τοoς μYν ἐν
ταῖς κοίταις xντας ἀπέκτεινε μηδ᾽ ἐπίνοιαν τῆς
συμφορkς ἔχοντας, οm δY μaπω πρὸς zπνον
τετραμμένοι μVχεσ]αι δ᾽ ὑπὸ μέ]ης ἀδXνατοι
ἔφυγον. [178] {βραμος δY διώκων εἵπετο μέχρι καὶ
δευτεραίους συνaλασεν αὐτοoς εἰς |βT τῆς
yαμασκηνῶν γῆς, ἐπιδεί}ας iτι τὸ νικkν οὐκ ἐν τῷ
πλa]ει καὶ τῇ πολυχειρί~ κεῖσ]αι συμβέβηκεν, ἀλλT
προ]υμία τῶν μαχομένων καὶ τὸ γενναῖον κρατεῖ
παντὸς ἀρι]μοb, τριακοσίοις καὶ δεκαοκτὼ
οἰκέταις αὐτοb καὶ τρισὶ φίλοις τοσοXτου στρατοb
περιγενόμενος. πόσοι δY αὐτῶν καὶ διέφυγον
ἀδό}ως ἀνέστρεpαν. [179]
{βραμος δY τοoς τῶν ^οδομιτῶν σώσας
αἰχμαλώτους, ο. ληφ]έντες ἔφ]ησαν ὑπὸ τῶν
eσσυρίων, καὶ τὸν συγγενῆ Λῶτον ἀνέζευ}εν μετT
εἰρaνης. ἀπaντησε δY αὐτῷ  τῶν ^οδομιτῶν
βασιλεoς εἰς τόπον τινV, ν καλοbσι πεδίον
βασιλικόν. [180] ἔν]α  τῆς ^ολυμk ὑποδέχεται
βασιλεoς αὐτὸν .ελχισεδέκ: σημαίνει δY τοbτο
βασιλεoς δίκαιος: καὶ `ν δY τοιοbτος
μολογουμένως, .ς διT ταXτην αὐτὸν τὴν αἰτίαν
καὶ mερέα γενέσ]αι τοb ]εοb: τὴν μέντοι ^ολυμk
zστερον ἐκVλεσεν .εροσόλυμα. [181] ἐχορaγησε δY
οrτος  .ελχισεδYκ τῷ wβρVμου στρατῷ }ένια καὶ
πολλὴν ἀφ]ονίαν τῶν ἐπιτηδείων παρέσχε καὶ
παρT τὴν εὐωχίαν αὐτόν τε ἐπαινεῖν fρ}ατο καὶ
τὸν ]εὸν εὐλογεῖν ὑποχειρίους αὐτῷ ποιaσαντα
τοoς ἐχ]ροXς. wβρVμου δY διδόντος καὶ τὴν
δεκVτην τῆς λείας αὐτῷ προσδέχεται τὴν δόσιν.
[182]  δY τῶν ^οδομιτῶν βασιλεoς τὴν μYν λείαν
ἔχειν {βραμον παρεκVλει, τοoς δ᾽ ἀν]ρώπους
ἀπολαβεῖν c}ίου, οὓς παρT τῶν eσσυρίων ἔσωσεν
οἰκείους xντας. {βραμος δY οὐκ ἔφη τοbτο
ποιaσειν, οὐδ᾽ ἂν \λλην ὠφέλειαν ἐκ τῆς λείας
ἐκείνης εἰς αὐτὸν ἥ}ειν πλὴν iσα τροφὴ τοῖς
οἰκέταις αὐτοb γένοιτο: μοῖραν μέντοι τινT τοῖς
φίλοις αὐτοb παρέσχε τοῖς συστρατευομένοις.
Ἔσχων δ᾽  πρῶτος ἐκαλεῖτο [καὶ] Ἔννηρος καὶ
.αμβρῆς. [183]
Ἐπαινέσας δY αὐτοb τὴν ἀρετὴν  ]εός, “ἀλλ᾽ οὐκ
ἀπολεῖς, φησί, μισ]οoς οὓς \}ιόν ἐστίν σε ἐπὶ
τοιαXταις εὐπραγίαις κομίζεσ]αι.” τοb δ᾽
ὑπολαβόντος “καὶ τίς ἂν εgη χVρις τοXτων τῶν
μισ]ῶν, οὐκ xντων ο. διαδέ}ονται μετ᾽ αὐτόν, ἔτι
γTρ `ν \παις,  ]εὸς καὶ παῖδα αὐτῷ γενaσεσ]αι
καταγγέλλει καὶ πολλὴν ἐκείνου γενεVν, .ς
παραπλησίως αὐτῇ τοῖς \στροις ἔσεσ]αι τὸν
ἀρι]μόν. [184] καὶ  μYν ταbτ᾽ ἀκοXσας ]υσίαν
προσφέρει τῷ ]εῷ κελευσ]εὶς ὑπ᾽ αὐτοb. `ν δY 
τρόπος τῆς ]υσίας τοιοbτος: δVμαλιν τριετίζουσαν
καὶ α[γα τριετίζουσαν καὶ κριὸν μοίως τριετῆ καὶ
τρυγόνα καὶ περιστερTν κελεXσαντος διεῖλε, τῶν
ὀρνέων οὐδYν διελών. [185] ε[τα πρὶν στῆναι τὸν
βωμὸν οἰωνῶν ἐφιπταμένων ἐπι]υμί~ τοb αἵματος
φωνὴ ]εία παρῆν ἀποσημαίνουσα πονηροoς αὐτοb
τοῖς ἐγγόνοις γείτονας ἐπὶ ἔτη τετρακόσια
γενησομένους κατT τὴν Wgγυπτον: ἐν οlς
κακοπα]aσαντας περιέσεσ]αι τῶν ἐχ]ρῶν καὶ
κρατaσαντας πολέμῳ Χαναναίων j}ειν αὐτῶν τὴν
γῆν καὶ τTς πόλεις. [186]
{βραμος δY κατῴκει μYν περὶ τὴν |γXγην
καλουμένην δρbν, ἔστι δY τῆς Χαναναίας τὸ χωρίον
οὐ πόρρω τῆς Ἑβρωνίων πόλεως, δυσφορῶν δY ἐπὶ
γυναικὶ μὴ κυοXσῃ mκετεXει τὸν ]εὸν γονὴν αὐτῷ
παιδὸς \ρσενος παρασχεῖν. [187] τοb δY ]εοb
]αρσεῖν αὐτὸν παρακελευομένου τοῖς τε \λλοις
sπασιν .ς ἐπ᾽ ἀγα]οῖς αὐτὸν ἀπὸ τῆς
.εσοποταμίας cγμένον καὶ παίδων ἐσομένων,
^Vρρα τοb ]εοb κελεXσαντος ἐπικλίνει μίαν τῶν
]εραπαινίδων eγVρην xνομα γένος οnσαν
Wἰγυπτίαν .ς ἐ} αὐτῆς παιδοποιησομένῳ. [188]
καὶ γενομένη ἐγκXμων u ]εραπαινὶς ἐ}υβρίζειν εἰς
τὴν ^Vρραν ἐτόλμησε βασιλίζουσα, .ς τῆς
uγεμονίας περιστησομένης εἰς τὸν ὑπ᾽ αὐτῆς
τεχ]ησόμενον. wβρVμου δY αὐτὴν πρὸς αἰκίαν
παραδιδόντος τῇ ^Vρρ~ δρασμὸν ἐπεβοXλευσεν οὐχ
ὑπομένουσα τTς ταλαιπωρίας καὶ τὸν ]εὸν
mκέτευεν ο[κτον αὐτῆς λαβεῖν. [189] ὑπαντιVζει δY
διT τῆς ἐρaμου προϊοbσαν αὐτὴν \γγελος ]εῖος
κελεXων πρὸς τοoς δεσπότας ἐπανιέναι: βίου γTρ
μείζονος τεX}εσ]αι σωφρονοbσαν: καὶ γTρ νbν εἰς
τὴν δέσποιναν ἀγνώμονα καὶ αὐ]Vδη γενομένην ἐν
τοXτοις ε[ναι τοῖς κακοῖς: [190] παρακοXουσαν μYν
τοb ]εοb καὶ προσωτέρω χωροbσαν ἔλεγεν
ἀπολεῖσ]αι, νοστaσασαν δY αὐτὴν ὀπίσω
γενaσεσ]αι μητέρα παιδὸς τῆς γῆς ἐκείνης
βασιλεXσοντος. τοXτοις πεί]εται καὶ ἐπανελ]οbσα
πρὸς τοoς δεσπότας συγγνώμης ἔτυχε: τίκτει δY
μετ᾽ οὐ πολo Zσμαῆλον, ]εόκλυτον \ν τις εgποι, διT
τὸ εἰσακοbσαι τὸν ]εὸν τῆς mκεσίας. [191]
wβρVμῳ μYν οnν jκτον fδη καὶ ὀγδοηκοστὸν ἔτος
γεγονότι  προειρημένος ἐγεννa]η, εἰς ἔνατον δ᾽
αὐτῷ καὶ ἐνενηκοστὸν παρελ]όντι ἐπιφανεὶς 
]εὸς ἀπaγγειλεν, .ς παῖς αὐτῷ ἐκ ^Vρρας ἔσοιτο:
κελεXει δ᾽ αὐτὸν καλέσαι Ἴσακον δηλῶν ἐσόμενα
ἔ]νη μεγVλα ἀπ᾽ αὐτοb καὶ βασιλεῖς, καὶ iτι
πολεμaσαντες κα]έ}ουσι τὴν Χαναναίαν sπασαν
ἀπὸ ^ιδῶνος μέχρι WἰγXπτου, [192] προσέτα}έ τε
βουλόμενος τὸ ἀπ᾽ αὐτοb γένος μένειν τοῖς \λλοις
οὐ συμφυρόμενον περιτέμνεσ]αι τT αἰδοῖα καὶ
τοbτο ποιεῖν ὀγδόῃ uμέρ~ μετT τὸ γεννη]ῆναι. τὴν
αἰτίαν δY τῆς περιτομῆς uμῶν ἐν \λλοις δηλώσω.
[193] πυ]ομένῳ δY wβρVμῳ καὶ περὶ τοb Zσμαaλου,
εἰ ζaσεται, πολυχρόνιόν τε ἀπεσaμαινεν  ]εὸς καὶ
μεγVλων ἐ]νῶν πατέρα. καὶ {βραμος μYν ἐπὶ
τοXτοις εὐχαριστaσας τῷ ]εῷ περιτέμνεται
παραχρῆμα καὶ πVντες οm παρ᾽ αὐτοb καὶ  παῖς
Zσμαῆλος, οr κατ᾽ ἐκείνην τὴν uμέραν
τρισκαιδέκατον ἔτος ἔχοντος αὐτὸς ἐνενηκοστὸν
πρὸς τοῖς ἐννέα διῆγεν.
XI
[194] Ὑπὸ δὴ τοbτον τὸν καιρὸν οm ^οδομῖται
πλa]ει καὶ μεγέ]ει χρημVτων ὑπερφρονοbντες εgς
τε ἀν]ρώπους `σαν ὑβρισταὶ καὶ πρὸς τὸ ]εῖον
ἀσεβεῖς, .ς μηκέτι μεμνῆσ]αι τῶν παρ᾽ αὐτοb
γενομένων ὠφελειῶν, ε[ναί τε μισό}ενοι καὶ τTς
πρὸς \λλους μιλίας ἐκτρέπεσ]αι. [195]
χαλεπaνας οnν ἐπὶ τοXτοις  ]εὸς ἔγνω
τιμωρaσασ]αι τῆς ὑπερηφανίας αὐτοoς καὶ τaν τε
πόλιν αὐτὴν κατασκVpασ]αι καὶ τὴν χώραν οzτως
ἀφανίσαι, .ς μaτε φυτὸν ἔτι μaτε καρπὸν jτερον
ἐ} αὐτῆς ἀναδο]ῆναι. [196]
Uαbτα τοb ]εοb κρίναντος περὶ τῶν ^οδομιτῶν
{βραμος ]εασVμενος τρεῖς ἀγγέλους, ἐκα]έζετο δY
πρὸς τῇ δρυῒ τῇ .αμβρῆ παρT τῇ ]Xρ~ τῆς αὑτοb
αὐλῆς, καὶ νομίσας ε[ναι }ένους ἀναστTς
cσπVσατό τε καὶ παρ᾽ αὐτῷ καταχ]έντας
παρεκVλει }ενίας μεταλαβεῖν. [197] ἐπινευσVντων
δY \ρτους τε προσέτα}εν εὐ]oς ἐκ σεμιδVλεως
γενέσ]αι, καὶ μόσχον ]Xσας καὶ ὀπτaσας ἐκόμισεν
αὐτοῖς ὑπὸ τῇ δρυῒ κατακειμένοις: οm δY δό}αν αὐτῷ
παρέσχον ἐσ]ιόντων, ἔτι δY καὶ περὶ τῆς γυναικὸς
ἐπυν]Vνοντο, ποῖ ποτ᾽ εgη ^Vρρα. τοb δ᾽ εἰπόντος
ἔνδον ε[ναι, ἥ}ειν ἔφασαν εἰς τὸ μέλλον καὶ
εὑρaσειν αὐτὴν fδη μητέρα γεγενημένην. [198] τῆς
δY γυναικὸς ἐπὶ τοXτῳ μειδιασVσης καὶ ἀδXνατον
ε[ναι τὴν τεκνοποιίαν εἰποXσης αὐτῆς μYν
ἐνενaκοντα ἔτη ἐχοXσης τοb δ᾽ ἀνδρὸς Sκατόν,
οὐκέτι κατέσχον λαν]Vνοντες ἀλλ᾽ ἐμaνυσαν
Sαυτοoς xντας ἀγγέλους τοb ]εοb, καὶ iτι
πεμφ]είη μYν  εlς σημανῶν περὶ τοb παιδός, οm
δXο δY ^οδομίτας καταστρεpόμενοι. [199]
Uαbτ᾽ ἀκοXσας {βραμος fλγησεν ἐπὶ τοῖς
^οδομίταις καὶ τὸν ]εὸν ἀναστTς mκέτευσε
παρακαλῶν, μὴ τοoς δικαίους καὶ ἀγα]οoς
συναπολλXναι τοῖς πονηροῖς. τοb δY ]εοb
φaσαντος μηδένα ε[ναι τῶν ^οδομιτῶν ἀγα]όν, εἰ
γTρ ἐν αὐτοῖς δέκα ε[εν συγχωρεῖν sπασι τὴν ἐπὶ
τοῖς ἁμαρτaμασι τιμωρίαν,  μYν {βραμος
uσXχασεν: [200] οm δY \γγελοι παρεγένοντο εἰς τὴν
τῶν ^οδομιτῶν πόλιν, καὶ  Λῶτος αὐτοoς ἐπὶ
}ενίαν παρεκVλει: λίαν γTρ `ν περὶ τοoς }ένους
φιλVν]ρωπος καὶ μα]ητὴς τῆς wβρVμου
χρηστότητος. οm δY ^οδομῖται ]εασVμενοι τοoς
νεανίσκους εὐπρεπεστVτους τῇ xpει διαφέροντας
καὶ παρT Λώτῳ καταχ]έντας ἐπὶ βίαν καὶ zβριν
αὐτῶν τῆς ὥρας ἐτρVπησαν. [201] τοb δY Λώτου
παραινοbντος σωφρονεῖν καὶ μὴ χωρεῖν ἐπ᾽
αἰσχXνῃ τῶν }ένων, ἀλλ᾽ ἔχειν αἰδῶ τῆς παρ᾽ αὐτῷ
καταγωγῆς, εἰ δY ἔχουσιν ἀκρατῶς, τTς ]υγατέρας
αὐτοb ὑπYρ ἐκείνων ταῖς ἐπι]υμίαις αὐτῶν
λέγοντος παρέ}ειν, οὐδ᾽ οzτως ἐπείσ]ησαν. [202]
Ὁ ]εὸς οnν ἀγανακτaσας αὐτῶν ἐπὶ τοῖς
τολμaμασι τοoς μYν cμαXρωσεν, .ς μὴ δυνη]ῆναι
τὴν εgσοδον τὴν εἰς τὴν οἰκίαν εὑρεῖν, ^οδομιτῶν δY
κατέκρινε πVνδημον xλε]ρον. Λῶτος δY τοb ]εοb
τὴν μέλλουσαν ἀπώλειαν τῶν ^οδομιτῶν αὐτῷ
φρVσαντος ἀπαλλVσσεται τaν τε γυναῖκα καὶ τTς
]υγατέρας, δXο δY `σαν ἔτι παρ]ένοι, ἀναλαβών: οm
γTρ μνηστῆρες περιεφρόνησαν τῆς ἐ}όδου εὐa]ειαν
ἐπικαλοbντες τοῖς ὑπὸ τοb Λώτου λεγομένοις. [203]
καὶ  ]εὸς ἐνσκaπτει βέλος εἰς τὴν πόλιν καὶ σoν
τοῖς οἰκaτορσιν κατεπίμπρα τὴν γῆν μοί~
πυρώσει ἀφανίζων, ὥς __________μοι καὶ πρότερον λέλεκται
τὸν Zουδαϊκὸν ἀναγρVφοντι πόλεμον. u δY Λώτου
γυνὴ παρT τὴν ἀναχώρησιν συνεχῶς εἰς τὴν πόλιν
ἀναστρεφομένη καὶ πολυπραγμονοbσα τT περὶ
αὐτὴν ἀπηγορευκότος τοb ]εοb τοbτο μὴ ποιεῖν εἰς
στaλην ἁλῶν μετέβαλεν: mστόρησα δ᾽ αὐτaν, ἔτι γTρ
καὶ νbν διαμένει. [204] διαφεXγει δ᾽ αὐτὸς μετT τῶν
]υγατέρων εἰς βραχX τι χωρίον κατασχὼν
περιγραφYν ὑπὸ τοb πυρός: Ζωὼρ ἔτι καὶ νbν
λέγεται: καλοbσι γTρ οzτως Ἑβραῖοι τὸ ὀλίγον.
ἐνταb]α τοίνυν ὑπό τε ἀν]ρώπων ἐρημίας καὶ
τροφῆς ἀπορίας ταλαιπώρως διῆγεν. [205]
Wm δY παρ]ένοι πkν cφανίσ]αι τὸ ἀν]ρώπινον
ὑπολαβοbσαι τῷ πατρὶ πλησιVζουσι προνοaσασαι
λα]εῖν: ἐποίουν δY τοbτο ὑπYρ τοb μὴ τὸ γένος
ἐκλιπεῖν. γίνονται δY παῖδες ὑπὸ μYν τῆς
πρεσβυτέρας .ώαβος: εgποι δ᾽ \ν τις ἀπὸ πατρός.
Ἄμμανον δ᾽ u νεωτέρα ποιεῖται: γένους υmὸν
ἀποσημαίνει τὸ xνομα. [206] καὶ κτίζει δ᾽ αὐτῶν 
μYν .ωαβίτας μέγιστον xντας καὶ νbν ἔ]νος,
eμμανίτας δY  jτερος: ^υρίας τῆς κοίλης ἐστὶν
ἀμφότερα. καὶ Λώτῳ μYν τοιαXτην συνέβη τὴν ἐκ
^οδομιτῶν ἀναχώρησιν γενέσ]αι

domingo, 11 de abril de 2010

CONSOANTES DUPLAS

Consoantes duplas
Algumas consoantes gregas são duplas, isto é, representam dois sons:
ζ = sd, θ = th, ρ = rh, ξ = ks, φ = ph, χ = kh, ψ = ps